Kan het deksel alsjeblieft weer op deze beerput? Margje’s man was pornoverslaafd

‘Ik wil weg’, zeg ik. Mijn keel zit dicht. Mijn hoofd bonkt. De woorden hangen nog in de lucht: ‘Mijn man is jarenlang verslaafd geweest aan porno.’ Mijn therapeute kijkt me aan. In haar ogen zie ik emotie. Dat wil ik niet. Dit is al 10 jaar oud. Toch doet het nog pijn. Waarom? Ik voel me schuldig. Alsof ik hem verraad. Hij is al zo lang vrij. Waarom komt dit nu boven? Ik kwam hier voor mezelf. Niet voor dit.

Ze vraagt of ze mee mag. Ik knik. We gaan naar het bos. Even lopen. Misschien kan ik daar weer ademen. Tijdens de wandeling vertel ik haar ons verhaal. Hoe ik wist van zijn verslaving toen we trouwden. Hoe ik dacht: ‘Dat stopt wel als we samen zijn. Maar het stopte niet. Hij gaf toe dat hij weer keek. Schaamde zich. Huilde. En ik vergaf hem. Natuurlijk vergaf ik hem.

Tot ik hem betrapte. De beelden maakten me misselijk. Hij zei later: ‘Dat was voor mij het moment waarop alles veranderde. Hij zocht hulp. Liet zich steunen. En hij kwam vrij. Ik was trots. Hij was een liefdevolle man. Een goede vader. Maar nu, jaren later, voel ik de pijn alsnog. De boosheid die ik toen niet kon uiten. ’s Avonds vertel ik het hem. Hij schrikt. ‘Je mag me alles vragen’, zegt hij. ‘Ik heb echt al jaren geen porno gekeken. ‘Ik weet het. Maar de pijn zit dieper. Hoe komen we hieruit?’

Ik lees over de Echtparendag van stichting Kostbaar Vaatwerk. Mijn therapeute moedigt het aan. Als ik het met mijn man bespreek, zegt hij: ‘Ik snap het niet, maar ik zie dat jij dit nodig hebt. Daarom ga ik mee.’ We gaan. En ik ben zenuwachtig. Al deze mannen zijn verslaafd geweest? Blijkbaar ben ik niet de enige. Maar ik voel me de minst aantrekkelijke vrouw (die leugen zat al jaren in mijn hoofd.).

Een spreker vertelt over de vrouw in de put. Diep in de bagger. Haar man staat bovenaan: ‘Ik ben vrij, jij moet me vergeven!’ Maar de spreker zegt: ‘Hij moet afdalen. Bij haar zijn. Luisteren.’ Dat raakt me. Ben ik dan toch niet gek?

In de pauze vraagt mijn man opnieuw om vergeving. Maar dit keer zie ik iets anders: berouw. Geen haast. Alleen het verlangen om bij mij te zijn. In de put. En ik zie: vergeving is niet het einde. Het is het begin. Ik zeg: ‘Ik vergeef je.’ En hij komt in de put. We huilen samen. Hij vraagt me te vertellen. En ik doe het. Over de pijn. De schaamte. De afwijzing. Dat moment is het begin van een lange weg. We praten. Delen. Huilen. Raken elkaar kwijt. Vinden elkaar terug. Met Gods hulp. We groeien. Dichterbij dan ooit.

Een jaar later gaan we opnieuw. Maar ik ben niet meer zenuwachtig. Mijn man kijkt liefdevol naar mij. Hij vindt mij mooi. Kostbaar. En dat zelfvertrouwen? Dat komt misschien nog wel. Ooit.